Հավուր պատշաճի՝ պատմություն մը

2011-ի գարնանը Ամերիկայում էի ու հրավիրվել էի հանրահայտ «պարահանդեսին»։

Ի՞նչ է իրենից ներկայացնում հանրահայտ «պարահանդեսը»։

Լոսում ինչքան հայ ջահել կա՝ հավաքվում են մի հսկա տարածքում (կարծեմ՝ 2 թե 3 հարկ էր) ու ինչքան ուժ ունեն՝ «տժժում են»։ Դե պարզ ա՝ երաժշտությունը էնքան բարձր ա, որ թմբկաթաղանթներդ սկսում են քեզ ատել։

15-20 րոպե տուդիմ-սյուդիմ անելուց հետո դահլիճի վերջում մի շատ հարմար աթոռ եմ գտնում ու … ինչքան ուժ ունեմ՝ քնում եմ։ Խորը;

Չգիտեմ ինչքան եմ քնում, բայց երբ աչքերս բացում եմ՝ տեսնեմ ի՜նչ։

Տեսնեմ՝ մի 20-30 չտես շարք են կանգնել ու հերթով հետս սելֆի են անում։

Ասենք՝ մարդ եմ՝ աչքս կպել ա։ ՈՒ՞մ հետ չի պատահում։ Ի՜նչ մի հերթ եք կազմել, շարք եք կանգնել, որ քնած մարդու հետ սելֆի անեք։ Չտես-գյորմամիշներ։ ՈՒ ոնց հասկացա՝ մի 50 հոգի արդեն նկարվել-գնացել էր։

Մի խոսքով՝ էդ պարահանդեսը հեչ չհավանեցի։

Ռուբեն ՄԵԼԻՔՅԱՆ

Հ.Գ.

Մեկը էնքան շնորհք չունեցավ, որ ինձ էլ նկար ուղարկեր, ե՛ս էլ մի նկար ունենայի էդ հանրահայտ «պարահանդեսից»։

Մեկնաբանություններ